Εισαγωγή
Στο κάτωθι κείμενο επιχειρείται μια κριτική ανάλυση, με βάση το διεθνές δίκαιο, των θαλάσσιων διεκδικήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι άξιο αναφοράς ότι τρία από τα επτά κράτη στη σχετικά μικρή περιοχή της Αν. Μεσογείου (Τουρκία, Ισραήλ και Συρία) δεν έχουν προσχωρήσει στη Σύμβαση για το Δίκαιο Θάλασσας (η «Σύμβαση ΔΘ»). Αυτό φανερώνει τις διαφορετικές αντιλήψεις και προσεγγίσεις των ανατολικομεσογειακών κρατών, οι οποίες αποτυπώνονται στις πρακτικές που εφαρμόζουν στις θαλάσσιες σχέσεις.
Τουρκικές διεκδικήσεις
Από τη δεκαετία του 1970 η τουρκική διπλωματία διατηρεί την άποψη είναι ότι τα νησιά έχουν μειωμένα δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες. Ο λόγος είναι ότι η Τουρκία δεν θέλει να αναγνωριστούν πλήρη δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες στα νησιά του Αιγαίου, καθώς με αυτό τον τρόπο θα περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα θάλασσας κοντά στις ακτές της. Έτσι, αρχικά προέβαλε το επιχείρημα ότι τα νησιά του Αιγαίου επικάθονται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Ωστόσο, η δυνατότητα των νησιών να διατηρούν δική τους υφαλοκρηπίδα είχε ήδη αναγνωριστεί από τη Σύμβαση του 1958 για την υφαλοκρηπίδα (άρθρο 1). Η Τρίτη Συνδιάσκεψη για το ΔΘ επίσης απέρριψε αυτή τη θέση και το άρθρο 121(2) της Σύμβασης αναγνώρισε ότι τα νησιά δύνανται να παράγουν όλες τις θαλάσσιες ζώνες. Η διάταξη αυτή αποτελεί, πλέον, κανόνα εθιμικού δικαίου, σύμφωνα και με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (ΔΔΔ-ICJ) Qatar v Bahrain [(2001) παρ. 185], κάτι που επιβεβαιώθηκε από την απόφαση Nicaragua v Colombia [(2012) παρ. 139]. Αυτό σημαίνει πως η Τουρκία οφείλει να συμμορφώνεται με την πρόνοια αυτή, έστω κι αν δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Σύμβαση.